Home they brought her warrior---------
வீர மரணமடைந்த தன் துணைவனின் உடலைப்பார்த்து
அவள் வாய் விட்டு அழவுமில்லை மூர்ச்சையாகவுமில்லை
அழுது புலம்பாவிட்டால் அவள் உயிர் போய்விடும் என அருகில் இருந்து அவளைப்பார்த்தவர்கள் சொன்னார்கள்
அன்புக்குரியவன் பாசமிக்க நண்பன் பண்பான பகைவன் என மெல்லிய குரலில் இறந்தவன் புகழை சொல்லிப்பார்த்தார்கள்
அப்படியும் அவள் அசையவில்லை ,பேசவில்லை
ஒரு பெண் மெதுவாக வீரனின் முகத்தில் இருந்த துணியை விலக்கினாள்.
அவன் முகம் பார்த்தும் அவள்,அழவுமில்லை அசையவுமில்லை
இறுதியில் ஒரு மூதாட்டி அவர்கள் குழந்தையை அவள் மடியில் கிடத்தியபோது
அவள் கண்களில் கோடை மழை போல் கண்ணீர் அருவியாய்ப் பெருக்கெடுத்து வழிந்தது
“என் செல்லமே உனக்காக நான் வாழ்கிறேன் “ என்று அரற்றி அழுது புலம்பினாள் A
பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த Alfred Tennyson, என்ற ஆங்கிலக் கவிஞரின் அருமையான கவிதை – தமிழில் என் மொழியில் ( A rough translation of a soft poem )
பள்ளியிலோ கல்லூரியிலோ படித்தது இன்னும் சில வரிகளும் பொருளும் நினைவில் நிற்கிறது
Home they brought her warrior dead:
She nor swooned, nor uttered cry:
All her maidens, watching, said,
‘She must weep or she will die.’
Then they praised him, soft and low,
Called him worthy to be loved,
Truest friend and noblest foe;
Yet she neither spoke nor moved.
Stole a maiden from her place,
Lightly to the warrior stepped,
Took the face-cloth from the face;
Yet she neither moved nor wept.
Rose a nurse of ninety years,
Set his child upon her knee—
Like summer tempest came her tears—
‘Sweet my child, I live for thee.’
Alfred Lord Tennyson
இறைவன் நாடினால் இன்னும் சில முரட்டு மொழிபெயர்ப்புகளில் சிந்திப்போம்
03072021`sat
SherfuddinP
No comments:
Post a Comment